چون خبر ولادتش به
پيامبر گرامي اسلام (ص ) رسيد، به خانه حضرت علي (ع ) و فاطمه را فرمود تا
کودکش را بياورد. اسما او را در پارچه اي سپيد (2) (س ) آمد و اسما پيچيد و
خدمت رسول اکرم (ص ) برد، آن گرامي به گوش راست او اذان و به گوش چپ (3)
او اقامه گفت . به روزهاي اول يا هفتمين روز ولادت با سعادتش ، امين وحي
الهي ، جبرئيل ، فرود آمد و گفت : سلام خداوند بر تو باد اي رسول خدا، اين
نوزاد را به نام پسر کوچک هارون (شبير) چون علي براي تو بسان هارون (5) که
به عربي (حسين ) خوانده مي شود نام بگذار. (4)براي موسي بن عمران است ، جز
آن که تو خاتم پيغمبران هستي .
و به اين ترتيب نام
پرعظمت "حسين " از جانب پروردگار، براي دومين فرزند فاطمه (س ) انتخاب شد.
به روز هفتم ولادتش ، فاطمه زهرا که سلام خداوند بر او باد، گوسفندي را
براي کشت ، و سر آن حضرت را تراشيد و هم وزن موي سر او (6) فرزندش به
عنوان عقيقه (7) نقره صدقه داد.
حسين (ع ) و پيامبر (ص )
از ولادت حسين بن علي (ع
) که در سال چهارم هجرت بود تا رحلت رسول الله (ص ) که شش سال و چند ماه
بعد اتفاق افتاد، مردم از اظهار محبت و لطفي که پيامبر راستين اسلام (ص )
درباره حسين (ع ) ابراز مي داشت ، به بزرگواري و مقام شامخ پيشواي سوم
آگاه شدند. سلمان فارسي مي گويد: ديدم که رسول خدا (ص ) حسين (ع ) را بر
زانوي خويش نهاده او را مي بوسيد و مي فرمود: تو بزرگوار و پسر بزرگوار و
پدر بزرگواراني ، تو امام و پسر امام و پدر امامان هستي ، تو حجت خدا و پسر
حجت خدا و پدر حجتهاي خدايي که نه نفرند و خاتم ايشان ، (8) قائم ايشان
(امام زمان "عج ") مي باشد.
انس بن مالک روايت مي کند: وقتي از پيامبر پرسيدند کدام يک از اهل بيت خود را بيشتر دوست مي داري ، فرمود:
بارها رسول گرامي حسن (ع
) و حسين (ع ) را به سينه مي فشرد و (9) حسن و حسين را، (10) آنان را مي
بوييد و مي بوسيد. ابوهريره که از مزدوران معاويه و از دشمنان خاندان امامت
است ، در عين حال اعتراف مي کند که : "رسول اکرم را ديدم که حسن و حسين را
بر شانه هاي خويش نشانده بود و به سوي ما مي آمد، وقتي به ما رسيد فرمود
هر کس اين دو فرزندم را دوست بدارد مرا دوست (11) داشته ، و هر که با آنان
دشمني ورزد با من دشمني نموده است .
عالي ترين ، صميمي ترين و گوياترين رابطه معنوي و ملکوتي
بين پيامبر و حسين را مي توان در اين جمله رسول گرامي اسلام (ص ) خواند که
فرمود: "حسين از من و من از (12) حسينم
حسين (ع ) با پدر
شش سال از عمرش با
پيامبر بزرگوار سپري شد، و آن گاه که رسول خدا (ص ) چشم ازجهان فروبست و به
لقاي پروردگار شتافت ، مدت سي سال با پدر زيست . پدري که جز به انصاف حکم
نکرد، و جز به طهارت و بندگي نگذرانيد، جز خدا نديد و جز خدا نخواست و جز
خدا نيافت . پدري که در زمان حکومتش لحظه اي او را آرام نگذاشتند،همچنان که
به هنگام غصب خلافتش جز به آزارش برنخاستند. در تمام اين مدت ، با دل و
جان از اوامر پدر اطاعت مي کرد، و در چند سالي که حضرت علي (ع ) متصدي
خلافت ظاهري شد، حضرت حسين (ع ) در راه پيشبرد اهداف اسلامي ، مانند يک
سرباز فداکار همچون برادر بزرگوارش مي کوشيد، و در جنگهاي "جمل "، "صفين "
و "نهروان " شرکت و به اين ترتيب ، از پدرش اميرالمؤمنين (ع ) و دين خدا
حمايت کرد و (13) داشت . حتي گاهي در حضور جمعيت به غاصبين خلافت اعتراض مي
کرد.
در زمان حکومت عمر، امام حسين (ع ) وارد مسجد شد، خليفه دوم
را بر منبر رسول الله (ص ) مشاهده کرد که سخن مي گفت . بلادرنگ از منبر
بالا رفت و فرياد زد: "از منبر (14) پدرم فرود آي ....
امام حسين (ع ) با برادر
پس از شهادت حضرت علي (ع
)، به فرموده رسول خدا (ص ) و وصيت اميرالمؤمنين (ع )مامت و رهبري شيعيان
به حسن بن علي (ع )، فرزند بزرگ اميرالمؤمنين (ع )، منتقل گشت و بر همه
مردم واجب و لازم آمد که به فرامين پيشوايشان امام حسن (ع ) گوش فرادارند.
امام حسين (ع ) که دست پرورد وحي محمدي و ولايت علوي بود، همراه و همکار و
همفکر برادرش بود. چنان که وقتي بنا بر مصالح اسلام و جامعه مسلمانان و به
دستور خداوند بزرگ ، امام حسن (ع ) مجبور شد که با معاويه صلح کند و آن همه
ناراحتيها را تحمل نمايد، امام حسين (ع ) شريک رنجهاي برادر بود و چون مي
دانست که اين صلح به صلاح اسلام و مسلمين معاويه ، در حضور امام حسن (ع )
وامام حسين (ع ) دهان آلوده اش را به بدگويي نسبت به امام حسن (ع ) و پدر
بزرگوارشان اميرمؤمنان (ع ) گشود، امام حسين (ع ) به دفاع برخاست تا سخن در
گلوي معاويه بشکند و سزاي ناهنجاريش را به کنارش بگذارد، ولي امام حسن (ع
) او را به سکوت و خاموشي فراخواند، امام حسين (ع ) پذيرا شد و به جايش
بازگشت ، آن گاه امام حسن (ع ) خود به پاسخ معاويه (15) برآمد، و با بياني
رسا و کوبنده خاموشش ساخت .
امام حسين (ع ) در زمان معاويه
چون امام حسن (سلام خدا و
فرشتگان خدا بر او باد) از دنيا رحلت فرمود، به گفته رسول خدا (ص ) و
اميرالمؤمنين (ع ) و وصيت حسن بن علي (ع ) امامت و رهبري شيعيان به امام
حسين (ع ) منتقل شد و از طرف خدا مأمور رهبري جامعه گرديد. امام حسين (ع )
مي ديد که معاويه با اتکا به قدرت اسلام ، بر اريکه حکومت اسلام به ناحق
تکيه زده ، سخت مشغول تخريب اساس جامعه اسلامي و قوانين خداوند است ، و از
اين حکومت پوشالي مخرب به سختي رنج مي برد، ولي نمي توانست دستي فراز آورد
و قدرتي فراهم کند تا او را از جايگاه حکومت اسلامي پايين بکشد، چنانچه
برادرش امام حسن (ع ) نيز وضعي مشابه او داشت .
امام حسين (ع ) مي دانست
اگر تصميمش را آشکار سازد و به سازندگي قدرت بپردازد، پيش از هر جنبش و
حرکت مفيدي به قتلش مي رساند، ناچار دندان بر جگر نهاد و صبر را پيشه ساخت
که اگر برمي خاست ، پيش از اقدام به دسيسه کشته مي شد، و از اين کشته شدن
هيچ نتيجه اي گرفته نمي شد.
بنابراين تا معاويه زنده
بود، چون برادر زيست و علم مخالفتهاي بزرگ نيفراخت ، جز آن که گاهي محيط و
حرکات و اعمال معاويه را به باد انتقاد مي گرفت و مردم را به آينده نزديک
اميدوار مي ساخت که اقدام مؤثري خواهد نمود. و در تمام طول مدتي که معاويه
از مردم براي ولايت عهدي يزيد، بيعت مي گرفت ، حسين به شدت با او مخالفت
کرد، و هرگز تن به بيعت يزيد نداد و ولي عهدي او را نپذيرفت و حتي گاهي
(16) سخناني تند به معاويه گفت و يا نامه اي کوبنده براي او نوشت .
معاويه هم در بيعت گرفتن براي يزيد، به او اصراري نکرد و امام (ع ) همچنين بود و ماند تا معاويه درگذشت ...
قيام حسيني
يزيد پس از معاويه بر
تخت حکومت اسلامي تکيه زد و خود را اميرالمؤمنين خواند،و براي اين که سلطنت
ناحق و ستمگرانه اش را تثبيت کند، مصمم شد براي نامداران و شخصيتهاي
اسلامي پيامي بفرستد و آنان را به بيعت با خويش بخواند. به همين منظور،
نامه اي به حاکم مدينه نوشت و در آن يادآور شد که براي من از حسين (ع )
بيعت بگير و اگر مخالفت نمود بقتلش برسان . حاکم اين خبر را به امام حسين
(ع ) رسانيد و جواب مطالبه نمود. امام حسين (ع ) چنين فرمود:
"انا لله و انا اليه
راجعون و علي الاسلام السلام اذا بليت الامة براع مثل (17) يزيد آن گاه که
افرادي چون يزيد، (شراب خوار و قمارباز و بي ايمان و ناپاک که حتي ظاهر
اسلام را هم مراعات نمي کند) بر مسند حکومت اسلامي بنشيند، بايد فاتحه
اسلام را خواند. (زيرا اين گونه زمامدارها با نيروي اسلام و به نام اسلام ،
اسلام را از بين مي برند.)
امام حسين (ع ) مي دانست
اينک که حکومت يزيد را به رسميت نشناخته است ، اگر در مدينه بماند به قتلش
مي رسانند، لذا به امر پروردگار، شبانه و مخفي از مدينه به سوي مکه حرکت
کرد. آمدن آن حضرت به مکه ، همراه با سرباز زدن او از بيعت يزيد، در بين
مردم مکه و مدينه انتشار يافت ، و اين خبر تا به کوفه هم رسيد. کوفيان از
امام حسين (ع ) که در مکه بسر مي برد دعوت کردند تا به سوي آنان آيد و
زمامدار امورشان باشد. امام (ع ) مسلم بن عقيل ، پسر عموي خويش را به کوفه
فرستاد تا حرکت و واکنش اجتماع کوفي را از نزديک ببيند و برايش بنويسد.
مسلم به کوفه رسيد و با استقبال گرم و بي سابقه اي روبرو شد، هزاران نفر به
عنوان نايب امام (ع ) با او بيعت کردند، و مسلم هم نامه اي به امام حسين
(ع ) نگاشت و حرکت فوري امام (ع ) را لازم گزارش داد.
هر چند امام حسين (ع )
کوفيان را به خوبي مي شناخت ، و بي وفايي و بي ديني شان را در زمان حکومت
پدر و برادر ديده بود و مي دانست به گفته ها و بيعتشان با مسلم نمي توان
اعتماد کرد، و ليکن براي اتمام حجت و اجراي اوامر پروردگار تصميم گرفت که
به سوي کوفه حرکت کند.
با اين حال تا هشتم ذي
حجه ، يعني روزي که همه مردم مکه عازم رفتن به "مني " بودند و هر کس در
راه مکه جا مانده بود با عجله تمام مي خواست خود را به مکه (18) برساند، آن
حضرت در مکه ماند و در چنين روزي با اهل بيت و ياران خود، از مکه به طرف
عراق خارج شد و با اين کار هم به وظيفه خويش عمل کرد و هم به مسلمانان جهان
فهماند که پسر پيغمبر امت ، يزيد را به رسميت نشناخته و با او بيعت نکرده ،
بلکه عليه او قيام کرده است .
يزيد که حرکت مسلم را به
سوي کوفه دريافته و از بيعت کوفيان با او آگاه شده بود، ابن زياد را (که
از پليدترين ياران يزيد و از کثيفترين طرفداران حکومت بني اميه بود) به
کوفه فرستاد. ابن زياد از ضعف ايمان و دورويي و ترس مردم کوفه استفاده نمود
و با تهديد ارعاب ، آنان را از دور و بر مسلم پراکنده ساخت ، و مسلم به
تنهايي با عمال ابن زياد به نبرد پرداخت ، و پس از جنگي دلاورانه و شگفت ،
با شجاعت شهيد شد.
(سلام خدا بر او باد). و
ابن زياد جامعه دورو و خيانتکار و بي ايمان کوفه را عليه امام حسين (ع )
برانگيخت ، و کار به جايي رسيد که عده اي از همان کساني که براي امام (ع )
دعوت نامه نوشته بودند، سلاح جنگ پوشيدند و منتظر ماندند تا امام حسين (ع )
از راه برسد و به قتلش برسانند.
امام حسين (ع ) از همان
شبي که از مدينه بيرون آمد، و در تمام مدتي که در مکه اقامت گزيد، و در طول
راه مکه به کربلا، تا هنگام شهادت ، گاهي به اشاره ، گاهي به اعلان مي
داشت که : "مقصود من از حرکت ، رسوا ساختن حکومت ضد اسلامي يزيد و صراحت ،
برپاداشتن امر به معروف و نهي از منکر و ايستادگي در برابر ظلم و ستمگري
است و جز حمايت قرآن و زنده داشتن دين محمدي هدفي ندارم .
و اين مأموريتي بود که
خداوند به او واگذار نموده بود، حتي اگر به کشته شدن خود و اصحاب و فرزندان
و اسيري خانواده اش اتمام پذيرد. رسول گرامي (ص ) و اميرمؤمنان (ع) و حسن
بن علي (ع ) پيشوايان پيشين اسلام ، شهادت امام حسين (ع ) را بارها بيان
فرموده بودند. حتي در هنگام ولادت امام حسين (ع )، و خود امام حسين (ع ) به
(19) رسول گرانمايه اسلام (ص ) شهادتش را تذکر داده بود.
علم امامت مي دانست که
آخر اين سفر به شهادتش مي انجامد، ولي او کسي نبود که در برابر دستور
آسماني و فرمان خدا براي جان خود ارزشي قائل باشد، يا از اسارت خانواده اش
واهمه اي به دل راه دهد. او آن کس بود که بلا را کرامت و شهادت را سعادت
مي پنداشت . (سلام ابدي خدا بر او باد) .
خبر "شهادت حسين (ع ) در
کربلا" به قدري در اجتماع اسلامي مورد گفتگو واقع شده بود که عامه مردم از
پايان اين سفر مطلع بودند. چون جسته و گريخته ، از رسول الله (ص ) و
اميرالمؤمنين (ع ) و امام حسن بن علي (ع ) و ديگر بزرگان صدر اسلام شنيده
بودند. بدينسان حرکت امام حسين (ع ) با آن درگيريها و ناراحتيها احتمال
کشته شدنش را در اذهان عامه تشديد کرد. بويژه که خود در طول راه مي فرمود:
"من کان باذلا فينا مهجته (20) و موطنا علي لقاء الله نفسه فليرحل معنا.
هر کس حاضر است در راه
ما از جان خويش بگذرد و به ملاقات پروردگار بشتابد، همراه ما بيايد. و لذا
در بعضي از دوستان اين توهم پيش آمد که حضرتش را از اين سفر منصرف سازند.
غافل از اين که فرزند
علي بن ابي طالب (ع ) امام و جانشين پيامبر، و از ديگران به وظيفه خويش
آگاهتر است و هرگز از آنچه خدا بر عهده او نهاده دست نخواهد کشيد.
باري امام حسين (ع ) با
همه اين افکار و نظريه ها که اطرافش را گرفته بود به راه خويش ادامه داد، و
کوچکترين خللي در تصميمش راه نيافت .
سرانجام ، رفت ، و شهادت
را دريافت . نه خود تنها، بلکه با اصحاب و فرزندان که هر يک ستاره اي
درخشان در افق اسلام بودند، رفتند و کشته شدند، و خونهايشان شنهاي گرم دشت
کربلا را لاله باران کرد تا جامعه مسلمانان بفهمد يزيد (باقي مانده
بسترهاي گناه آلود خاندان اميه ) جانشين رسول خدا نيست ، و اساسا اسلام از
بني اميه و بني اميه از اسلام جداست .
راستي هرگز انديشيده ايد اگر شهادت جانگداز و حماسه آفرين حسين (ع ) به
وقوع نمي پيوست و مردم يزيد را خليفه پيغمبر (ص ) مي دانستند، و آن گاه
اخبار دربار يزيد و شهوترانيهاي او و عمالش را مي شنيدند، چقدر از اسلام
متنفر مي شدند، زيرا اسلامي که خليفه پيغمبرش يزيد باشد، به راستي نيز
تنفرآور است ... و خاندان پاک حضرت امام حسين (ع ) نيز اسير شدند تا آخرين
رسالت اين شهادت را به گوش مردم برسانند. و شنيديم و خوانديم که در شهرها،
در بازارها، در مسجدها، در بارگاه متعفن پسر زياد و دربار نکبت بار يزيد،
هماره و همه جا دهان گشودند و فرياد زدند، و پرده زيباي فريب را از چهره
زشت و جنايتکار جيره خواران بني اميه برداشتند و ثابت کردند که يزيد سگ باز
وشرابخوار است ، هرگز لياقت خلافت ندارد و اين اريکه اي که او بر آن تکيه
زده جايگاه او نيست . سخنانشان رسالت شهادت حسيني را تکميل کرد، طوفاني در
جانها برانگيختند، چنان که نام يزيد تا هميشه مترادف با هر پستي و رذالت و
دناءت گرديد و همه آرزوهاي طلايي و شيطانيش چون نقش بر آب گشت . نگرشي
ژرف مي خواهد تا بتوان بر همه ابعاد اين شهادت عظيم و پرنتيجه دست يافت .
از همان اوان شهادتش تا کنون ، دوستان و شيعيانش ، و همه
آنان که به شرافت و عظمت انسان ارج مي گذارند، همه ساله سالروز به خون
غلتيدنش را، سالروز قيام و شهادتش را با سياه پوشي و عزاداري محترم مي
شمارند، و خلوص خويش را با گريه بر مصايب آن بزرگوار ابراز مي دارند.
پيشوايان مآل انديش و معصوم ما، هماره به واقعه کربلا و به زنده داشتن آن
عنايتي خاص داشتند.
غير از اين که خود به
زيارت مرقدش مي شتافتند و عزايش را بر پا مي داشتند، در فضيلت عزاداري و
محزون بودن براي آن بزرگوار، گفتارهاي متعددي ايراد فرموده اند. ابوعماره
گويد: "روزي به حضور امام ششم صادق آل محمد (ع ) رسيدم ، فرمود اشعاري در
سوگواري حسين براي ما بخوان . وقتي شروع به خواندن نمودم صداي گريه حضرت
برخاست ، من مي خواندم و آن عزيز مي گريست ، چندان که صداي گريه از خانه
برخاست .
بعد از آن که اشعار را
تمام کردم ، امام (ع ) در فضليت و ثواب مرثيه و گرياندن مردم بر امام (21)
حسين (ع ) مطالبي بيان فرمود و نيز از آن جناب است که فرمود: "گريستن و بي
تابي کردن در هيچ مصيبتي شايسته (22) نيست مگر در مصيبت حسين بن علي ، که
ثواب و جزايي گرانمايه دارد.
باقرالعلوم ، امام پنجم
(ع ) به محمد بن مسلم که يکي از اصحاب بزرگ او است فرمود: "به شيعيان ما
بگوييد که به زيارت مرقد حسين بروند، زيرا بر هر شخص باايماني که (23) به
امامت ما معترف است ، زيارت قبر اباعبدالله لازم مي باشد.
امام صادق (ع ) مي
فرمايد: "ان زيارة الحسين عليه السلام افضل ما يکون من الاعمال . (24)
همانا زيارت حسين (ع ) از هر عمل پسنديده اي ارزش و فضيلتش بيشتر است .
زيرا که اين زيارت در
حقيقت مدرسه بزرگ و عظيم است که به جهانيان درس ايمان و عمل صالح مي دهد و
گويي روح را به سوي ملکوت خوبيها و پاکدامنيها و فداکاريها پرواز مي دهد.
هر چند عزاداري و گريه بر مصايب حسين بن علي (ع )، و مشرف شدن به زيارت
قبرش و بازنماياندن تاريخ پرشکوه و حماسه ساز کربلايش ارزش و معياري والا
دارد، لکن بايد دانست که نبايد تنها به اين زيارتها و گريه ها و غم گساريدن
اکتفا کرد، بلکه همه اين تظاهرات ، فلسفه دين داري ، فداکاري و حمايت از
قوانين آسماني را به ما گوشزد مي نمايد، و هدف هم جز اين نيست ، و نياز
بزرگ ما از درگاه حسيني آموختن انسانيت و خالي بودن دل از هر چه غير از
خداست مي باشد، و گرنه اگر فقط به صورت ظاهر قضيه بپردازيم ، هدف مقدس
حسيني به فراموشي مي گرايد.
اخلاق و رفتار امام حسين (ع )
با نگاهي اجمالي به
56سال زندگي سراسر خداخواهي و خداجويي حسين (ع )، درمي يابيم که هماره وقت
او به پاکدامني و بندگي و نشر رسالت احمدي و مفاهيم عميقي والاتر از درک و
ديد ما گذشته است . اکنون مروري کوتاه به زواياي زندگاني آن عزيز، که پيش
روي ما است :
جنابش به نماز و نيايش
با پروردگار و خواندن قرآن و دعا و استغفار علاقه بسياري و حتي در آخرين
شب (25) داشت . گاهي در شبانه روز صدها رکعت نماز مي گزاشت .
زندگي دست از نياز و دعا
برنداشت ، و خوانده ايم که از دشمنان مهلت خواست تا بتواند با خداي خويش
به خلوت بنشيند. و فرمود: "خدا مي داند که من نماز و تلاوت (26) قرآن و
دعاي زياد و استغفار را دوست دارم (27) حضرتش بارها پياده به خانه کعبه
شتافت و مراسم حج را برگزار کرد.
ابن اثير در کتاب "اسد
الغابة " مي نويسد: "کان الحسين رضي الله عنه فاضلا کثير الصوم و الصلوة و
الحج و الصدقة و افعال (28) الخير جميعها. حسين (ع ) بسيار روزه مي گرفت و
نماز مي گزارد و به حج مي رفت و صدقه مي داد و همه کارهاي پسنديده را انجام
مي داد.
شخصيت حسين بن علي (ع )
آنچنان بلند و دور از دسترس و پرشکوه بود که وقتي با برادرش امام مجتبي (ع
) پياده به کعبه مي رفتند، همه بزرگان و شخصيتهاي اسلامي به (29)
احترامشان از مرکب پياده شده ، همراه آنان راه مي پيمودند.
احترامي که جامعه براي
حسين (ع ) قائل بود، بدان جهت بود که او با مردم زندگي مي کرد - از مردم و
معاشرتشان کناره نمي جست - با جان جامعه هماهنگ بود، چونان ديگران از
مواهب و مصائب يک اجتماع برخوردار بود، و بالاتر از همه ايمان بي تزلزل او
به خداوند، او را غم خوار و ياور مردم ساخته بود.
و گرنه ، او نه کاخهاي
مجلل داشت و نه سربازان و غلامان محافظ، و هرگز مثل جباران راه آمد و شد را
به گذرش بر مردم نمي بستند، و حرم رسول الله (ص ) را براي او خلوت نمي
کردند... اين روايت يک نمونه از اخلاق اجتماعي اوست ، بخوانيم :
روزي از محلي عبور مي
فرمود، عده اي از فقرا بر عباهاي پهن شده شان نشسته بودند و نان پاره هاي
خشکي مي خوردند، امام حسين (ع ) مي گذشت که تعارفش کردند و او هم پذيرفت ،
نشست و تناول فرمود و آن گاه بيان داشت : "ان الله لا يحب المتکبرين "،
خداوند متکبران را دوست نمي دارد. (30)
پس فرمود: "من دعوت شما را اجابت کردم ، شما هم دعوت مرا اجابت کنيد.
آنها هم دعوت آن حضرت را
پذيرفتند و همراه جنابش به منزل رفتند. حضرت دستور داد و بدين ترتيب
پذيرايي گرمي (31) هر چه در خانه موجود است به ضيافتشان بياورند، از آنان
به عمل آمد، و نيز درس تواضع و انسان دوستي را با عمل خويش به جامعه آموخت .
شعيب بن عبدالرحمن
خزاعي مي گويد: "چون حسين بن علي (ع ) به شهادت رسيد، بر پشت مبارکش آثار
پينه مشاهده کردند، علتش را از امام زين العابدين (ع ) پرسيدند، فرمود اين
پينه ها اثر کيسه هاي غذايي است که پدرم شبها به دوش مي کشيد و به خانه
(32) زنهاي شوهرمرده و کودکان يتيم و فقرا مي رسانيد.
علائلي در کتاب "سمو المعني " مي نويسد:
"ما در تاريخ انسان به
مردان بزرگي برخورد مي کنيم که هر کدام در جبهه و جهتي عظمت و بزرگي خويش
را جهان گير ساخته اند، يکي در شجاعت ، ديگري در زهد، آن ديگري در سخاوت ،
و... اما شکوه و بزرگي امام حسين (ع ) حجم عظيمي است که ابعاد بي نهايتش هر
يک مشخص کننده يک عظمت فراز تاريخ است ، گويا او جامع همه (33) والاييها و
فرازمنديها است .
آري ، مردي که وارث بي
کرانگي نبوت محمدي است ، مردي که وارث عظمت عدل و مروت پدري چون حضرت علي
(ع ) است و وارث جلال و درخشندگي فضيلت مادري چون حضرت فاطمه (س ) است ،
چگونه نمونه برتر و والاي عظمت انسان و نشانه آشکار فضيلتهاي خدايي نباشد.
درود ما بر او باد که بايد او را سمبل اعمال و کردارمان قرار دهيم .
امام حسين (ع ) و حکايت
زيستن و شهادتش و لحن گفتارش و ابعاد کردارش نه تنها نمونه يک بزرگ مرد
تاريخ را براي ما مجسم مي سازد، بلکه او با همه خويشتن ، آيينه تمام نماي
فضيلتها، بزرگ منشيها، فداکاريها، جان بازيها، خداخواهيها وخداجوييها مي
باشد، او به تنهايي مي تواند جان را به لاهوت راهبر باشد و سعادت بشريت را
ضامن گردد. بودن و رفتنش ، معنويت و فضيلتهاي انسان را ارجمند نمود.
پي نوشتها:
در سال و ماه و روز ولادت امام حسين (ع ) اقوال ديگري هم گفته شده است ، ولي (1)
ما قول مشهور بين شيعه را نقل کرديم . ر. به . ک . اعلام الوري طبرسي ، ص .213
احتمال دارد منظور از اسما، دختر يزيد بن سکن انصاري باشد. ر. به . ک . اعيان (2)
الشيعه ، جزء ,11 ص .167
امالي شيخ طوسي ، ج 1، ص .377 (3)
شبر بر وزن حسن ، و شبير بر وزن حسين ، و مبشر بر وزن محسن ، نام پسران هارون (4)
بوده است و پيغمبر اسلام (ص ) فرزندان خود حسن و حسين و محسن را به اين سه نام
ناميده است - تاج العروس ، ج 3، ص ,389 اين سه کلمه در زبان عبري همان معني را
دارد که حسن و حسين و محسن در زبان عربي دارد - لسان العرب ، ج ,66 ص .60
معاني الاخبار، ص .57 (5)
در منابع اسلامي درباره عقيقه سفارش فراوان شده و براي سلامتي فرزند بسيار (6)
مؤثر دانسته شده است . ر. به . ک . وسائل الشيعه ، ج ,15 ص 143به بعد.
کافي ، ج 6، ص .33 (7)
مقتل خوارزمي ، ج 1، ص 146- کمال الدين صدوق ، ص .152 (8)
سنن ترمذي ، ج 5، ص .323 (9)
ذخائر العقبي ، ص .122 (10)
الاصابه ، ج ,11 ص .30 (11)
سنن ترمذي ، ج 5، ص 324- در اين قسمت رواياتي که در کتابهاي اهل تسنن آمده (12)
است نقل شد تا براي آنها هم سنديت داشته باشد.
الاصابه ، ج 1، ص .333 (13)
تذکرة الخواص ابن جوزي ، ص 34- الاصابه ، ج 1، ص ,333 آن طور که بعضي از (14)
مورخين گفته اند اين موضوع تقريبا در سن ده سالگي امام حسين (ع ) اتفاق افتاده
است .
ارشاد مفيد، ص .173 (15)
رجال کشي ، ص 94- کشف الغمة ، ج 2، ص .206 (16)
مقتل خوارزمي ، ج 1، ص 184- لهوف ، ص .20 (17)
روز هشتم ماه ذيحجه مستحب است که حاجيها به "مني " بروند، و در آن زمان به (18)
اين حکم استحبابي عمل مي کردند، ولي در زمان ما مرسوم شده است که از روز هشتم
يکسره به عرفات مي روند.
کامل الزيارات ، ص 68به بعد - مشير الاحزان ، ص 9. (19)
لهوف ، ص .53 (20)
کامل الزيارات ، ص .105 (21)
کامل الزيارات ، ص .101 (22)
کامل الزيارات ، ص .121 (23)
کامل الزيارات ، ص .147 (24)
عقد الفريد، ج 3، ص .143 (25)
ارشاد مفيد، ص .214 (26)
مناقب ابن شهرآشوب ، ج 3، ص 224- اسد الغابة ، ج 2، ص .20 (27)
اسد الغابة ، ج 2، ص .20 (28)
ذکري الحسين ، ج 1، ص ,152 به نقل از رياض الجنان ، چاپ بمبک ي ، ص 241- (29)
انساب الاشراف .
سوره نحل ، آيه .22 (30)
تفسير عياشي ، ج 2، ص .257 (31)
مناقب ، ج 2، ص .222 (32)
از کتاب سمو المعني ، ص 104به بعد، نقل به معني شده است . (33)
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
" border="0">
" border="0">
" border="0">
" border="0">
" border="0">
" border="0">
" border="0">
" border="0">
" border="0">
